Zo is de start van ieder nieuw concept. Ieder bedrijf, ieder product, iedere dienst of service. Alles begint naamloos: zonder naam. Maar tegelijk begint alles -met- een naam.
Huh?
Dat zal ik even toelichten. Jij begint met niets. Als iets nog geen naam heeft, moet jij omschrijven wat het is om het te benoemen, om het toe te kunnen lichten, om het uit te kunnen leggen. Niet alleen voor een ander, maar eigenlijk ook nog voor jezelf. Een idee of concept kan immers nog zo helder zijn, zonder naam hangt er toch een zweem van vaagheid omheen. Maar. Zodra er een naam is, krijgt iets identiteit, inhoud, zie jij het voor je, kan jij het horen. Gaat het leven.
Jij moet dus iets benamen om het echt te kunnen benoemen. Die transitie, van -no name- naar -know name-, vind ik het allermooiste wat er is.
Waar ik mij ook bevind, door welke stad ik ook loop, ik let op alle namen (eigenlijk op alle tekstdingetjes). Reclames, neonletters op gevels, wordplay in menukaarten, alles. Ik word daar blij van en het wakkert mijn eigen creativiteit enorm aan.
Dat geldt al helemaal voor namen. Als ik een fantastische naam tegenkom, dan vormt zich een glimlach op mijn gezicht. Beeld ik mij in hoe deze tot stand is gekomen, wie hem bedacht heeft, wie er evt. aan gewerkt hebben, wat de achterliggende gedachte is, etc. En dan vind ik het alleen maar heel mooi om te zien dat er zo’n toffe naam uit de hoge hoed is gekomen.
Dat ik van ditzelfde proces mijn werk van heb mogen maken vind ik schitterend. Want zeg nou zelf: hoe gaaf is het om een naam te bedenken die uiteindelijk op een publieke plaats komt te ‘hangen’, waar mensen over praten, misschien zelfs op tv voorbijkomt, of waar gewoon een kleine zelfstandige mee rondrijdt op zijn of haar werkbus? Jij hebt iets ‘blijvends’ bedacht. Niet de inhoud, wel (een deel van) de identiteit.
Vroeger keek ik wel met gepaste jaloezie naar klasgenoten die van jongs af aan uitspraken dierenarts, advocaat of schoonheidsspecialiste te willen worden, hun opleiding daarop kozen, uiteindelijk het gewenste beroep gingen uitoefenen en daar gewoon dolgelukkig mee waren.
Ik heb dat plaatje nooit in mijn hoofd gehad. Had zat interesses, maar niet iets ‘what made my heart tick faster’. Ik heb het overigens nooit als zoektocht ervaren, maar hoopte wel dat ik ooit zoiets zou vinden. En dat is gelukt.
Iets of iemand doorgronden en daarmee aan de slag gaan is een geweldig proces. Begrijpen wat voor ‘feel’ ze bij iets willen creëren, weten wat voor ambitie eraan kleeft en helpen met de eerste bouwsteen daarvan. De naam, het eerste stukje identiteit wat essentieel is als startpunt. Van daaruit moet er nog heel veel gebeuren, maar dat laat ik graag aan mijn klanten zelf over (al denk ik vanuit mijn ondernemersmindset graag mee).
Zij hebben 110% vertrouwen in hun idee. Maar alles begint met een naam. En laat ík nou net in die naam 110% vertrouwen hebben. Win-win.
